Peuters & hun kuren…
Dit artikel werd geschreven door Momster Julie.
#JBCMomsters
Het zal nog even duren voor ik hem volledig doorgrond heb. Af en toe is het moederschap van een peuter geen ‘walk in the park’. Mijn man en ik vragen ons vaak af in hoeverre hij ons inpalmt met zijn kleine puppy-ogen en schattige lach of het allemaal onbewust voor elkaar krijgt.
Part I: slapen
Eerlijk is eerlijk.
Emile is nooit een goede slaper geweest. Een succesvol avondritueel heeft ons meer dan een jaar gekost. Van in slaap wandelen, naar knuffelen, naar uren en uren aan zijn bedje zitten tot hij (bijna) sliep en de daaropvolgende drama’s toen we uit zijn kamertje wandelden (hoe stil we ook waren, hij had een zesde zintuig om te weten wanneer wij de kamer verlieten). Daaropvolgend het gekrijs. Ja krijsen, niet wenen maar echt hartverscheurend snikken en krijsen tot we hem terug gezelschap kwamen houden in zijn kamer. De eerste peuterkuren begonnen toen.
De lach op zijn gezichtje wanneer we de kamer terug binnenkomen is priceless, maar ook een beetje dubbel. Het gekrijs verdwijnt meteen als sneeuw voor de zon om plaats te maken voor zijn eeuwige lach. Maar bon, dat terzijde dachten we dat het ons gelukt was om toch een gepast ritueel te vinden toen hij 13 maanden oud was.
Exact 2 maanden duurde ons geslaagde ritueel en sliep hij als een roosje. Nu wordt hij opnieuw wakker vanaf 4 uur en hebben we geen moment rust. Wanneer we opgeven en hem uit zijn bedje halen, nog lang voor de zon opkomt, giert hij het uit. Hij speelt en lacht, krijgt een flesje en koekjes voor elkaar.
Niets daarvan vind je terug in boeken voor ouderschap. Hij krijgt de klus dus helemaal geklaard. Hoe moe hij ook is, wanneer hij het wil zal hij er alles aan doen om ons uit ons geliefde bed te sleuren.
Part II: nee is het nieuwe ja
Sinds kort kan hij zeer bewust ‘neen’ zeggen. Nog maar net 15 maanden en wanneer hij iets niet wil, hebben we het geweten.
‘Emile, gaan we onze jas aandoen?’ – schudt het hoofd. ‘Emile, het is tijd voor je patatjes’ – schudt het hoofd. ‘Emile, we gaan dodo doen’ – schudt het hoofd. ‘Emile, we moeten nu echt vertrekken’ – schudt het hoofd. ‘Emile, wil je een koekje?’ – lacht uitbundig ‘JA’.
Ik zie hem doodgraag, onvoorwaardelijk en alles wat daarbij hoort. Maar soms stelt hij ons geduld heel hard op de proef. De papa lijkt hem steeds vaker door te hebben en ik houd hem veel te vaak het hand boven het hoofd ‘hij snapt het allemaal nog niet zo goed’ -ahum…
Sinds enkele dagen, wanneer hij weet dat iets niet mag, zwaait hij zelf met zijn vinger heen en weer en roept er luidkeels ‘neen’ bij. Om vervolgens met een grote glimlach uitdagend op de salontafel te staan dansen. Om zijn vingers in de plant te steken en de aarde rond te strooien in huis. Om zijn eten op de grond te gooien wanneer hij geen zin meer heeft om te eten. Om uitdagend ‘mama’ te roepen en de batterijen van de afstandsbediening zeer traag naar zijn mond te brengen en te wachten tot ik ze afneem, om dan een dramatisch toneelstukje met alles erop en eraan uit te voeren.
Soms wou ik dat we even terug konden naar het moment dat hij baby was en alles wat wij beslisten oké was. Wanneer we hem overal mee naartoe konden nemen en hij een voorbeeld voor zijn mede-baby’s was. Maar hé, we willen allemaal een kind met karakter, dus even deze ‘neen-fase’ ondergaan. En proberen onze lach in te houden bij deze taferelen want grappig is hij wel, onze peuter.
Komt dit jou ook allemaal bekend voor?
Liefs,
Momster Julie
