Hou van mei

Maar voor ik jullie – lieve mama’s – eer in deze blogpost, stel ik me eerst graag even voor:

Ik ben Elisa Guarraci, 28 jaar, geboren en getogen in hartje Limburg, in Genk meer bepaald. Sinds altijd – ik was 12 toen ik startte – ‘werk’ ik in de media, een echte job of loonfiche ken ik niet, dus in 2019 volgde dan eindelijk de grote *ahum, het werd tijd!* stap naar een volledig zelfstandig statuut … als … mezelf in de eerste plaats, maar ook kunstenares. Ik maak kunst op maat. In al zijn vormen!

Al 7 prachtige jaren is Nico mijn partner in crime, for life én tevens ook de liefste en beste papa van onze hond – jep, hondjes zijn part of the fam!- Nobu (bijna 6) en onze guitige, luide, expressieve dochter, Emilia (3). Eind deze maand, op de voorlaatste dag om precies te zijn, zal die laatste trouwens alweer 4 kaarsjes uitblazen. Iemand, stop de tijd!?

En op exact dezelfde dag, ditmaal in 2020, verwachten we ons tweede wonder, what a lovely coincidence, isn’t it?

Een droom die enige tijd op zich heeft laten wachten. Hmnee, niet omdat de natuur niet mee wilde. Of ja, eigenlijk ook een beetje wel, want… Na de geboorte van Emilia – wat trouwens een prachtige ervaring was die we thuis hebben mogen beleven – ben ik weggezonken in een diepe, postnatale depressie die een dik jaar heeft aangesleept, waar ik vandaag de dag nog steeds – zowel mentaal als fysiek – de gevolgen van draag. Want mama worden is prachtig, zonder twijfel. Maar da’s ook vaarwel zeggen tegen het meisje dat je altijd geweest bent en nooit meer zal zijn. Zomaar, van de ene dag op de andere. Zonder daar eigenlijk goed en wel op voorbereid te zijn. Willen of niet…

Of ik klaag over mijn ‘nieuwe’ leven als moeder? Ik denk dat we dan zelfs nooit aan een tweede kindje zouden hebben gedacht. Integendeel dus. Ik was trouwens dat meisje dat de wilde feestjes eigenlijk liever skipte en zocht naar genegenheid, bevestiging en – of course – dé liefde in een relatie. Zo eentje waarvan je denkt; Wow, hier komen kindjes van! Geen haar op mijn lijf had ooit gedacht dat uitgerekend Nico die persoon zou zijn, maar fysica is nu eenmaal de enige winnaar.

Terug naar die prachtige maand mei, die er dit jaar wellicht toch even een beetje anders uit zal zien want, mogen we dan ‘terug naar hoe het was’? Of houdt COVID-19 ons nog wat langer in onzekerheid. Ik vermoed dat dat laatste een beetje de leidraad zal worden van ons verdere bestaan, en dan stilaan maar zeker weg ebt en een vast plekje krijgt in onze levens en maatschappij, zoals de griep… Die periodes van het jaar… Maar, da’s opnieuw maar wat ik ervan denk. Ook hier maar één echte winnaar en dat is de wetenschap.

Veel mensen spreken me goede moed in ‘voor wat moet komen’ met dat mooie, zwangere lijf van mij. Jawel! Mooi, ècht mooi! Ik ben een beetje verliefd geworden op mezelf in mijn nieuw evakostuum, wetende dat daar binnen hard gewerkt word aan nog zo’n volmaakt kindje, wat een magisch gebeuren en privilege om van zo dichtbij te mogen meemaken. Dat maakt dat ieder jaar, de magische maand mei er éen is om van te houden.

Omdat ik ergens vergeten was om het leven te vieren, maar sinds mijn eerste zwangerschap ook situaties gezien heb waarin vrouwen geen kindjes kunnen krijgen, mogen krijgen, zullen krijgen, .. Gestraft, zomaar, nergens om.

Omdat er mensen en gezinnen samen aftelden en uitkeken naar de dag waarop ze hun kindje in hun armen zouden kunnen nemen, en dat abrupt tot een einde kwam. In alle stilte, zonder een echte kennismaking of echt afscheid, zoals wij dat allemaal kennen. En ook omdat de druilerige winterdagen dan plaats maken voor knoppen die gaan bloeien, bloesems die lachen naar de zon, vogels die om 5u in de morgen al zo prachtig zingen, .. Het zijn zo van die kleine dingen die we in de hectiek van een dag vaak vergeten waar te nemen. Ook dat hoort bij ‘leven vieren’. En daar ben ik me nu zo ontzettend bewust van geworden!

Net daarom heb ik die maand mei aan mij cadeau gedaan. Dan sta ik expres langer in de badkamer om mezelf wat liever in de spiegel te zien, aan te moedigen en het liefst extra in de verf te zetten. Of dat niet héel ijdel en narcistisch is?

Waarschijnlijk wel, en net daarom doe ik er het liefst nog een schepje bovenop. Dan maak ik tijd in de agenda van de dagelijkse rompslomp om heerlijk lang te treuzelen in de pashokjes in de zoektocht naar een stukje nieuwe garderobe. Note; winkelen is écht mijn ding niet, maar op die dagen leer ik ervan te houden, omdat het kan. Nagels lakken of laten lakken, die veel te dure massage eindelijk gewoon in boeken, naar de kapper gaan voor… Gewoon, mezelf dus.

Het is mijn ode aan mezelf om me eraan te herinneren dat ik nooit meer dat zot, onbezonnen kuiken van vroeger zal zijn, maar dat dat geen afbreuk hoeft te doen aan het feit dat ik als vrouw én als mama minstens zoveel mee tel, er minstens zo goed kan en mag uitzien en mezelf daarvoor mag prijzen. Want de bevestiging die ik vaak zocht bij anderen, in persoonlijke kringen, op mijn jobs, in mijn kunnen, ..Kan je jezelf iedere dag cadeau doen. En dat laatste is trouwens helemaal gratis!

En geldt ook voor JOU.

Iedere dag moederdag!

Probeer het eens, mama. Jezelf –opnieuw- graag zien, met alle extra’s én alle minpunten. Effe lekker gewoon, onbezonnen en jeugdig als nooit tevoren. Gedost in je favoriete outfit, je nagels gelakt in alle kleuren van de regenboog of helemaal in het zwart.. Durf je in de spiegel te kijken en hardop te vertellen aan die vrouw aan de overkant hoe graag je haar ziet? Dat ze een fantastische vrouw is die –mee met de valkuilen en hardheid van het levener vandaag een lap op gaat geven, omdat het nu eenmaal een nieuwe dag is? Durf je haar langer dan 60 seconden in de ogen te kijken en dan samen in de slappe lach te schieten? Het lijkt zo stom, maar het veranderde mijn ‘everyday life’ én mezelf op de best mogelijke manier. Mindere dagen spreek ik uit en schud ik van me af. Want op het einde van de rit mag ik mijn handjes vooral kussen om zoveel liefde te kunnen bezitten en te mogen delen, met wie ik maar wil. You are free to be, mama bird!

En is dat niet exact de boodschap die je aan je kind wil meegeven? Alles is goed, zolang je jezelf bent, en blijft.

Iedere dag feest,

Iedere dag

MOEDERDAG